Rothögg á kíkja-í-pakkann-stefnuna

Fyrri ríkisstjórn fékk næstum fjögur ár til að sanna þá fullyrðingu að Íslendingar gætu fengið meiriháttar varanlegar undanþágur frá regluverki ESB m.a. í sjávarútvegsmálum. Hagfræðistofnun staðfestir nú það, sem allir áttu að vita, að þær eru ekki í boði.

 

Hagfræðistofnun Háskóla Íslands fékk það hlutverk að meta stöðu umsóknar Íslands um aðild að ESB. Í einni af helstu niðurstöðum stofnunarinnar er gefið svar við því hvers vegna ekkert liggur fyrir um undanþágurnar sem Össur Skarphéðinsson var svo iðinn að reyna að telja þjóðinni trú um að væru rétt handan við næsta horn. Í skýrslunni segir m.a:

 

„Evrópusambandið setur ávallt fram þá meginkröfu í aðildarviðræðum að umsóknarríki gangi að öllu regluverki sambandsins óbreyttu.“

 

Það er því löngu kominn tími til að þessum skollaleik ljúki með því að umsóknin um aðild verði formlega afturkölluð. Það er ekki eftir neinu að bíða.

 

Skýrsla Hagfræðistofnunar Háskóla Íslands um stöðu aðildarviðræðna Íslands við Evrópusambandið og þróun sambandsins, sem unnin var að ósk utanríkisráðuneytisins og kynnt þingflokkum stjórnarflokkanna í gærkvöldi. Í skýrslunni er jafnframt gefin skýring á því af hverju engin boð um meiri háttar undanþágur hafa fengist:

 

„Ástæðan er einfaldlega sú að öll aðildarríkin eiga að mati Evrópusambandsins að sitja við sama borð. Með öðrum orðum eiga leikreglurnar að vera þær sömu fyrir þau öll. Það á auðvitað alveg sérstaklega við um málaflokka þar sem tekin hefur verið upp sameiginleg stefna og sambandið fer að verulegu leyti eitt með vald eins og í landbúnaðar- og fiskveiðimálum. Sameiginleg evrópsk stefna hefur náð sérstaklega langt á þessum sviðum. Frá þessu eru í grundvallaratriðum aðeins veittar tímabundnar undanþágur. Þær eru einkum hugsaðar sem aðlögunartími fyrir aðildarríki til að laga sig að breyttum aðstæðum en tímabundnir erfiðleikar Evrópusambandsins sjálfs geta einnig haft áhrif.“

 

Í skýrslunni kemur einnig fram að skoðun á aðildarlögum einstakra ríkja staðfesti „að hingað til hefur ekki verið um varanlegar undanþágur að ræða hvorki á sviði sjávarútvegsmála né landbúnaðarmála.“ - RA

Engar varanlegar undanþágur

Hjörleifur: Evrópusambandið á krossgötum

Fáum sem fylgst hafa með þróun Evrópusambandsins um áratugi dylst að tilraunin til að steypa álfuna í mót sambandsríkis stendur nú hallari fæti en nokkru sinni í 60 ára sögu þessa leiðangurs.

 

Fram undir 1990 virtist sem 12 þjóðir þáverandi Evrópubandalags (EB) væru sæmilega sáttar við módelið og fram að því voru takmörkuð völd í höndum stofnana þess. Evrópubandalag ( The European Communities – EC) þessa tímabils var ekki síst kynnt sem trygging fyrir friði í álfunni með því að sætta efnahagslegar andstæður milli Þjóðverja og Frakka sem tvívegis á öldinni höfðu barist á banaspjótum. Valdaafsal til framkvæmdastjórnar í Brussel sem færi með vissa sameiginlega þætti átti samkvæmt formúlunni að styrkja fullveldi þátttökuríkjanna, en ekki veikja undirstöður þess. En svo kom stóra stökkið með Maastricht-sáttmálanum og innleiðingu „fjórfrelsisins“ 1992/1993 og með honum glitti í Evruna sem fyrst kom til framkvæmda um aldamótin síðustu. Með henni var smíðuð sú spennitreyja sem 18 aðildarríki engjast nú í undir veldissprota Þýskalands.

 

„Frjálsir“ fjármagns- og fólksflutningar

 

Þættir fjórfrelsisins fólu í sér óhefta flutninga 1) fólks, 2) varnings, 3) þjónustu og 4) fjármagns. Viðbótin frá fyrri skipan snerist öðru fremur um fólks- og fjármagnsflutninga.  Upphaflega Evrópubandalagið (EB) var þegar hér var komið sögu í reynd tollabandalag með tollfrjálst vörustreymi á sínu svæði. Þrjú EFTA-ríki sem ekki gengu í hið endurskapaða Evrópusamband ‒ ESB (European Union ‒ EU), sömdu 1992-1994 um takmarkaðri þáttöku í samrunaferlinu undir merki Evrópska efnahagssvæðisins (EES). Sviss sem fjórða EFTA-ríkið samdi þá sér á parti um samstarf með margþættri samningagerð. Fjórfrelsið svonefnda var þó vörumerki allra þessara samninga. Afnám landamæraeftirlits bættist síðan við 2001 með Schengen-samkomulaginu sem tekur til flestra ESB og EFTA-ríkja (Lichtenstein undanskilið). Sá samningur var kynntur Íslendingum undir því formerki að með honum losnuðu menn við vegabréfsskyldu í utanlandsferðum, en í reynd varð sú kvöð ótvíræðari en áður! Óheftir fjármagnsflutningar voru um 1990 kall heimskapítalsins um að ryðja sem flestum hindrunum úr vegi, í raun innsiglun á því frelsi fjármagnsins sem er kjarni hnattvæðingar síðustu áratuga. Það er kaldhæðnisleg staðreynd að ásamt Bandaríkjunum voru evrópskir sósíaldemókratar meðal fremstu talsmanna þessarar opnunar, hérlendis forysta Alþýðuflokksins sáluga.

 

Höfnun Svisslendinga afdrifarík

 

Þjóðaratkvæðagreiðslan í Sviss á dögunum, þar sem meirihluti hafnaði óheftum fólksflutningum, er ekki aðeins söguleg niðurstaða fyrir Sviss, heldur að margra mati sterk aðvörun til Evrópusambandsins í heild. Því til vitnis er bent á vaxandi ólgu í mörgum kjarnaríkjum ESB vegna innflytjendastefnu sambandsins og skorts á lýðræðislegu umboði stofnana þess. Í Frakklandi mælist andstaðan nú 23% í aðdraganda kosninga til Evrópuþingsins, 30% í Hollandi og um 20% í Bretlandi. Í mörgum fleiri ESB-ríkjum er svipuð þróun í gangi, þótt í minna mæli fram að þessu. Þessi gagnrýna afstaða kemur ekki aðeins frá hægri „öfgaöflum“, eins og reynt er að túlka viðbrögð almennings. Einnig á vinstri væng vex andstæðingum hins kapítalíska og ólýðræðislega ESB ásmegin, þar á meðal innan samtaka Evrópska vinstrimanna (European left ‒ EL). Þessi samtök héldu ráðstefnu í Madrid í desember sl. umdir kjörorðinu „Breytum Evrópu“ og stilla nú saman strengi sína í aðdraganda kosninga til Evrópuþingsins. Meðal flokka í þessum hópi eru Syriza í Grikklandi með 71 fulltrúa á gríska þjóðþinginu, þýski Linke með 64 þingmenn, finnska Vinstrabandalagið með 14 og Enhedslisten í Danmörku með 12 þingmenn.

 

Lýðræðishalli á kostnað aðildarríkja

 

Hérlendis klifa þau öfl sem krefjast aðildar Íslands að Evrópusambandinu fyrst og fremst á blessun Evrunnar, þótt öllum sé ljóst að Ísland sem aðildarríki kæmist ekki í þá spennitreyju í fyrirsjáanlegri framtíð. Um aðra þætti eins og lýðræðishallann, þjónkun við fjölþjóðafyrirtæki og markaðsfrjálshyggju er þagað þunnu hljóði í trausti þess að almenningur þekki takmarkað til innviða ESB. Um 26 milljónir manna voru í lok árs 2013 skráðar atvinnulausar í Evrópusambandinu, eða að meðaltali tæp 11% af vinnuafli. Hlutfallið er meira en tvöfalt hærra eða 23-24% meðal æskufólks á öllu ESB-svæðinu, mest tæp 60% í Grikklandi og 55% á Spáni.  Það segir sína sögu að ESB dældi 700 milljörðum Evra til bjargar bönkum í síðustu kreppu, en til að slá á atvinnuleysi meðal æskufólks er varið óverulegri upphæð (6 milljörðum Evra að sögn Die Zeit 13. febr. 2014).  Það er inn í þetta samkvæmi sem forysta Samfylkingarinnar og fleiri vill lokka Íslendinga, studd af ritstjórn Fréttablaðsins og talsmönnum iðnrekenda. Nú síðast hefur forysta Vinstri grænna bæst í hópinn með kröfu varaformanns VG um að aðildarsamningur verði hið fyrsta gerður við ESB. Slík tíðindi hefði mátt segja mönnum tvisvar fyrir nokkrum árum.

 

Tvíhliða samning í stað EES

 

Þróun mála innan ESB síðustu áratugi og vaxandi efasemdir um framtíð þess ættu að  vera Íslendingum hvatning til að binda ekki frekar en orðið er trúss sitt við Brussel. Nærtækara verkefni er að greina áhrif EES-samningsins á íslenska löggjöf og undirbúa tvíhliða samning í stað þess færibands sem gengið hefur linnulítið í tvo áratugi og kom íslensku samfélagi fram á bjargbrún haustið 2008.

            HG

Getur ríkisstjórn gert samning sem hún hyggst svo berjast á móti?

Dettur fólki í hug að ábyrg stjórnvöld undirriti samning um ESB aðild við hátíðlega athöfn í Brussel og láti klingja í kampavínsglösunum, en lýsi því svo strax yfir að þau ætli að berjast gegn því sem þau voru að undirrita? Þessa spurningu lagði forsætisráðherra fyrir fundarmenn á Viðskiptaþingi.

 

Sagt hefur verið mjög lauslega í fjölmiðlum frá ummælum Sigmundar Davíðs á Viðskiptaþingi og þá einkum fjallað um gagnrýni sem hann beindi að Seðlabankanum. En ummæli hans um ESB-umsóknina voru þó miklu athyglisverðari og varpa einkar skýru ljósi á stöðu þess máls hjá núverandi ríkisstjórn. Hér er sá kafli ræðunnar birtur í heild sinni:

 

„Ísland er ekki á leið í Evrópusambandið. Í landinu er ríkisstjórn sem er einhuga um að hag landsins sé best borgið utan sambandsins, eins og fjölmörg dæmi undanfarinna ára sanna. Umræðan um Evrópusambandið og Evrópusambandsaðild hefur hins vegar verið nokkuð sérkennileg á Íslandi undanfarin ár, svo ekki sé meira sagt.

 

Hér hefur orðið lífsseig sú sérstæða hugmynd að hægt sé að sækja um aðild að Evrópusambandinu til að kanna hvað er í boði. Breytir þá engu hversu oft og afgerandi Evrópusambandið sjálft reynir að leiðrétta þetta og benda á að ljóst sé hvað er í boði og það sem er í boði sé ekki umsemjanlegt.

 

Varla dettur íslenskum atvinnurekendum það til hugar að það sé æskileg eða yfir höfuð framkvæmanleg utanríkisstefna fyrir Ísland að ríkisstjórn sem er alfarið andvíg aðild að ESB standi í viðræðum við sambandið með það að markmiði að koma landinu þar inn?

 

Undirriti jafnvel samning um aðild Íslands að ESB við hátíðlega athöfn í Brussel og láti klingja í kampavínsglösunum, en lýsi því svo strax yfir að þau ætli að berjast gegn því sem þau voru að undirrita? Varla dettur fólki í hug að ábyrg ríkisstjórn myndi fara með land sitt í slíka vegferð?

 

Myndi stjórn í hlutafélagi ganga frá samningi um samruna við annað fyrirtæki vitandi það að meirihluti hluthafa væri andvígur samrunanum, og ekki aðeins það heldur væri öll stjórnin, hver einasti stjórnarmaður í fyrirtækinu, andvígur samrunanum.

 

En ætlaði samt að verja einhverjum árum í að gera ráðstafanir til að undirbúa samrunanann, miða öll störf fyrirtækisins við þann undirbúning, já og undirrita svo samkomulag um samruna með fyrirvara um samþykki hluthafafundar, til þess eins að geta svo sagt: við teljum samninginn sem við vorum að undirrita ekki fyrirtækinu í hag, og að mjög óráðlegt væri að staðfesta hann.

 

Í samskiptum Íslands og ESB er ekki einu sinni um samruna að ræða heldur beiðni umsóknarríkis um innlimun. Við munum áfram eiga gott samstarf við nágranna okkar í Evrópu og efla það víðtæka samstarf sem við eigum við Evrópuþjóðir. Um leið verður haldið áfram að auka viðskipti við lönd um allan heim og hefja sókn á nýja markaði, m.a. á grundvelli fríverslunarsamninga.

 

Fríverslunarsamningur við Kína hefur vakið mikla athygli. Kínverjar gerðu fríverslunarsamning við Íslendinga, fyrsta Evrópuþjóða. Þjóðir um allan heim hafa áhuga á Íslandi og líta á Ísland sem land tækifæra. Við eigum að nýta þau tækifæri og eiga viðskipti og uppbyggileg samskipti, bæði við þjóðir í Evrópu og um allan heim.

 

Í yfirskrift þessa fundar er spurt upp á ensku hvort Ísland sé ,,open for business”. Svarið er: „Yes, Iceland is open for business, but the store is not for sale.“ “

Varaformaður þýskra vinstrimanna telur rétt að gefa evruna upp á bátinn

Athyglisvert er að gagnrýni á evruna kemur einnig frá Þýskalandi sem þó hefur hagnast mest á sameiginlegu myntinni á kostnað jaðarríkja ESB. Varaformaður þýska Vinstriflokksins, Sahra Wagenknecht, telur rétt að gefa evruna upp á bátinn í samtali við þýska vikublaðið Die Zeit.

 

Á mbl.is í gær er það haft eftir Wagenknecht í þessu viðtali að evran virki ekki og skapi sundrungu á meðal Evrópuþjóða:

 

„Eftir síðari heimsstyrjöldina hafi Evrópusamruninn stuðlað að friði en undanfarna tvo áratugi hafi þróun Evrópusambandsins verði fyrst og fremst í áttir sem séu stórfyrirtækjum og bönkum til hagsbóta.

 

Wagenknecht hafnar því í viðtalinu að gagnrýni á stofnanir ESB, þar sem áhrif verkafólks og millistéttarinnar séu engin, feli í sér þjóðernishyggju. Evrópusamruninn hafi dregið úr velferð. Hún bendir á að 19 milljónir manna séu án atvinnu í suðurhluta ESB vegna harkalegra aðhaldsaðgerða sem framkvæmdastjórn sambandsins beri meðal annars ábyrgð á.

 

Spurð hvort hún sé sammála því að Þýskalandi ætti að segja skilið við evruna segir Wagenknecht vilja að tekin verði upp ný peningastefna með stöðugu gengi og fjármagnshöftum. Evran eins og hún sé í dag virki ekki og skapi sundrungu á meðal þeirra þjóða sem noti hana. Hún er einnig spurð að því hvort hún telji mögulegt að hafa áhrif í stofnunum ESB en hún sat á Evrópuþinginu 2004-2009.

 

Hún segist hafa orðið vitni að því hversu mikil áhrif fulltrúar stórfyrirtækja hafi á vettvangi ESB. Oft sitji fleiri fulltrúar fyrirtækja í nefndum á vegum Evrópuþingsins en þingmenn. Þá sé stefna framkvæmdastjórnar ESB að miklu leyti mótuð í samræmi við viðmið frá fulltrúum stórfyrirtækja. Fyrir vikið segist hún hafa miklar efasemdir um að rétt sé að færa stofnunum sambandsins enn frekari völd.

 

Vinstriflokkurinn hefur 64 þingmenn á þýska sambandsþinginu og átta á Evrópuþinginu.“

Segir evruna skapa sundrungu

Skaðlegt að láta óvirka umsókn liggja inni hjá ESB

Það er beinlínis skaðlegt fyrir Íslendinga að láta aðildarumsókn, sem þegar er dauð og ómerk, liggja áfram inni hjá framkvæmdastjórn ESB í Brussel. Á meðan Ísland er enn í hópi umsóknarríkja er það alls ekki fullgildur þátttakandi í alþjóðlegri samvinnu.

 

Skýrt dæmi um þetta eru málefni norðurslóða. Það hefur mörgum komið undarlega fyrir sjónir hvað Ísland hefur lítið komið við sögu þegar fimm strandríki Norður-Íshafsins hafa fundað um Norðurskautssvæðið.

 

Ríkin fimm sem um er að ræða eru: Bandaríkin, Kanada, Grænland/Danmörk, Noregur og Rússland. Utanríkisráðherrar þeirra hafa komið saman til sérstakra funda og gefið út yfirlýsingar að þeim loknum, en auk þessara ríkja eiga svo Finnland, Ísland og Svíþjóð aðild að Norðurskautsráðinu. En nú er komið á daginn að þessi fimm ríki sem mestra hagsmuna eiga að gæta á norðurslóðum hafa markvisst haldið Íslendingum utan þessa fimm ríkja samráðshóps innan Norðurskautsráðsins vegna þess að aðildarumsókn Íslands lá inni hjá Evrópusambandinu. Ríkin fimm kæra sig ekki um að ESB nýti sér fyrirhugaða aðild Íslands til að efla bein og óbein áhrif sín innan hópsins.

 

Össur Skarphéðinsson hefur hvað eftir annað haldið því fram að aðildarumsóknin myndi styrkja stöðu Íslendinga á norðurslóðum. En Össur fer með fleipur eins og fyrri daginn. Þessu er einmitt þveröfugt farið. ESB hefur ætlað sér að nýta aðildarumsókn Íslands til að treysta sína stöðu.

 

Kjarni málsins er beinlínis sá að til þess að Ísland fái fulla aðild að ákvörðunum fimm Norðurskautslanda þarf að draga aðildarumsóknina formlega til baka. Þá yrði Ísland sjötta landið í þessum samráðshóp um málefni Norðurskautsins.

 

Einn færasti sérfræðingur í stjórnsýslumálum norðursins, Kanadamaðurinn Michael Byers, kom fram í viðtali í Ríkissjónvarpinu s.l. mánudag, 10. febrúar. Þar staðfesti hann einmitt að norðurslóðalöndin hafi ekki viljað hleypa Íslandi að viðræðuborðinu, þar sem mikilvægar ákvarðanir um stefnumótun eru teknar, af ótta við að ESB myndi gína þar yfir öllu í krafti umsóknar Íslands um aðild að ESB.

Jón Bjarnason skrifar um heiðarleika formanns Viðskiptaráðs

Hún var þversagnarkennd ræða formanns Viðskiptaráðs, Hreggviðs Jónssonar á Viðskiptaþingi í gær. Ekki síst var það afstaða hans til ESB viðræðnanna, þar sem hann vildi halda áfram aðlögunarferlinu við ESB, halda áfram „bjölluatinu í Brussel“.

Í hinu orðinu lagði hann áherslu á „fair play“ í samskiptum einstaklinga og þjóða. „Fair play“ þýðir nú einfaldlega heiðarleg framkoma á íslensku. Umsóknin að ESB um fullveldisframsal var send af stað án þess að þjóðin væri spurð. Umsóknin var keyrð áfram þótt vitað væri að meirihluti þjóðarinnar væri andvígur inngöngu í ESB. Hún var keyrð áfram án þess að það væri fullur stuðningur við umsóknina í ríkisstjórn. Flokkur sem sagði kjósendum sínum að hann myndi aldrei sækja um inngöngu i ESB, var síðan búinn að skrifa upp slíka umsókn nokkrum dögum eftir kosningar. Var sú framkoma „fair play“ að mati formanns Viðskiptaráðs. ESB -flokkurinnn –Samfylkingin – galt afhroð mest vegna ESB stefnu sinnar.

Núverandi ríkisstjórnarflokkar eru báðir andvígir inngöngu í ESB og voru kosnir út á það í síðustu Alþingskosningum og til þess að slíta viðræðunum. Eftir er einungis að afturkalla umsóknina formlega sem verður vonandi gert á næstu dögum. Eiga flokkarnir að svíkja þessi loforð sín og stefnumál og halda áfram ESB ferlinu?

Þessi „fair play“ siðfræði formanns Viðskiptaráðs er áhyggjuefni, hún lýsir furðulegu innræti innan þessara samtaka ef hann er að tala þar í þeirra nafni.

Staðreyndin er sú eins og rækilega hefur verið bent á hér á Vinstri vaktinni að ríkisstjórn sem leiðir samninga inn í Evrópusambandið verður sjálf að vilja þangað inn. ESB hefur marglýst því yfir að samningar um inngöngu snúist í raun bara um aðlögun og það hversu hratt umsóknarlandið geti tekið yfir tilskipanir þess, lög og reglur. Varanlegar undanþágur séu ekki í boði.

Alls eru þetta 32 kaflar sem teknir eru fyrir hver fyrir sig og samningum um hvern kafla er ekki lokið fyrr en ríkisstjórnin hefur skrifað upp á að hún sé samþykk því sem þar stendur. Þarna lá einmitt þversögnin hjá síðustu ríkisstjórn, þar sem skrifað var upp á hvern kaflann á fætur öðrum og þeir samþykktir. Og sumir ráðherrar sem töldu sig andvíga aðild voru þó í kapphlaupi að ná í aðlögunarstyrki- IPA styrki- frá Evrópusambandinu. Þrátt fyrir uppáskriftir einstakra samningskafla og móttöku innlimunarstyrkjanna þóttust þeir samt ætla að fella samninginn þegar hann væri tilbúinn uppáskrifaður af þeim sjálfum.

Mér fannst svona leikur óheiðarlegur, beinn tvískinnungur. En þessu vill formaður Viðskiptaráðs halda áfram og kallar slíka framkomu „fair play“ í samskiptum við aðrar þjóðir. Svona háttalag er hinsvegar kallað á hreinni íslensku hræsni og gengur aldrei upp í samskiptum þjóða. Mér fannst ég vera kominn aftur til ársins 2007 þegar ég heyrði ræðu formanns Viðskiptaráðs 2014. Hafa menn ekkert lært?

Forsætisráðherra, Sigmundur Davíð Gunnlaugsson svaraði formanni Viðskiptaráðs skilmerkilega á Viðskiptaþinginu, „að Ísland væri ekki til sölu“ og honum hugnaðist ekki þessi „fair play“ leikur formanns ráðsins. - Þar átti allt að vera falt, þar á meðal viðskiptasiðferðið á forsendum hagsmuna Viðskiptaráðsins. Ég skora á formann Viðskiptaráðs að endurskoða hug sinn og afstöðu til þess sem hann kallar „fair play“ í samskiptum einstaklinga, fyrirtækja og þjóða. Við, almenningur í landinu, köllum eftir íslenskum heiðarleika líka frá Viðskiptaráði Íslands.

Jón Bjarnason

Orsök evrukreppunnar er sú, að sama gengi hentar ekki öllum

Ástæðan fyrir því að evruríkin glíma við meiri kreppu en önnur hagsvæði er einfaldlega sú að eins og sama stærð af fötum hentar ekki fyrir alla, eins hentar ekki sama gengi sameiginlegrar myntar öllum evruríkjum, stórum sem smáum, ríkum sem fátækum.

 

Hér á Íslandi er rekinn stífur áróður fyrir þeirri stefnu að íslensku krónunni verði fórnað og ný mynt tekin upp. Þá er evran oftast nefnd. En áróðurslið evrunnar og ESB á Íslandi verður að horfast í augu við staðreyndir. Reynslan af því að margar þjóðir með ólík efnahagskerfi noti sömu mynt er ekki góð.

 

Ekki bætir úr skák hér á landi, að hagkerfi okkar er tvímælalaust ólíkara sterkustu efnahagskerfum álfunnar en hagkerfi annarra Evrópuríkja. Ástæðan er sú að sjávarútvegur vegur óvenjulega þungt í efnahagskerfi okkar. Hagsveiflur hér á landi eru því ekki í miklum takti við hagsveiflur á evrusvæðinu. Evran myndi henta okkur verr en öðrum.

 

Hér að neðan er frétt sem birtist á mbl.is í gær. Þar fullyrðir enginn annar en iðnaðarráðherra Frakklands, Arnaud Montebourg, samkvæmt frétt AFP, að evran haldi niðri hagvexti evruríkja. Evran sé ástæðan fyrir óvenjulega litlum hagvexti á evrusvæðinu sem aftur leiðir til atvinnuleysis og vandræða. - RA

 

„Segir evruna halda niðri hagvexti

 

Hátt gengi evrunnar dregur úr samkeppnishæfni franskra fyrirtækja og heldur niðri hagvexti á evrusvæðinu. Þetta segir Arnaud Montebourg, iðnaðarráðherra Frakklands, í viðtali við franska dagblaðið Les Echos síðastliðinn sunnudag. Hann bendir á að hagvöxtur á árunum 2012-2013 hafi verið 3,4% í Bandaríkjunum, 2,3% í Japan en aðeins 0,2% á evrusvæðinu.

 

Spurður hvort hátt gengi sé ekki gott fyrir innflutningsgreinar segir Montebourg að forgangsmál sé að efla útflutninginn til þess að draga úr viðskiptahalla við önnur ríki sem hafi verið neikvæður upp á 61 milljarð evra á síðasta ári. Evran valdi framleiðslugreinum í Frakklandi skaða í miðjum efnahagserfiðleikum í stað þess að auka samkeppnishæfni þeirra. Fara þurfi fram opinber umræða um það hvernig hægt verði að lækka gengi evrunnar.

 

Bendir hann á að samkvæmt franska fjármálaráðuneytinu myndi 10% gengislækkun evrunnar þýða 1,2% hagvaxtaraukningu í Frakklandi sem skapa myndi 150 þúsund fleiri störf, bæta viðskiptajöfnuðinn við útlönd og minnka hallann á ríkissjóði um 12 milljarða evra.

 

Ráðherrann segir Evrópska seðlabankann lítið geta gert í gegnum stýrivexti sína enda séu þeir nánast 0%. Þar með talið geti hann ekki staðið við verðbólgumarkið sitt upp á 2% enda yfirvofandi hætta á verðhjöðnun.“