Bandaríkin eru fyrirmynd ESB

Bandaríkin eru vont samfélag. Gjáin milli fáækra og ríkra er óbrúandi og breikkar stöðugt. Í þessu ríkasta landi heims lifir sjötti hver þegn nú á matargjöfum. Sex milljónir Bandaríkjamanna eru í fanglesi, og FBI og Þjóðaröryggisstofnunin stunda æ víðtækari persónunjósnir á þegnunum. Í utanríkismálum reka Bandaríkin kolgrimma hernaðarstefnu til að tryggja hagsmuni auðhringa sinna.

Bandaríkin eru draumaland frjálshyggjunnar, frá og með Reagan enn frekar en áður. Þar er afar „hreyfanlegt" vinnuafl, má flytja það langar leiðir þangað sem auðmagnið þarf á því að halda. Launamunur er óskaplegur, ekkert „gólf" á vinnumarkaðnum og ekkert „þak" heldur, stór hluti launþega er ólöglegur og réttlaus. Stétt launamanna er sundruð og verkalýðshreyfingin tjóðruð, vængstífð og áhrifalítil. Auðmagnið og pólitísk elíta því tengd ráða lögum og lofum.

Bandaríkin eru ekki bara nánasti bandamaður ESB í utanríkismálum, þau eru hin mikla fyrirmynd ESB sem samfélag. Sú breyting sem orðið hefur á ESB-ríkjunum síðustu 2-3 áratugi er öll í sömu átt, í átt að fyrirmyndinni.  Hið frjálsa flæði frjálshyggjunnar („fjórfrelsið") er ígildi boðorðanna tíu og kom m.a. inn í Lissabonsáttmálann (2007) sem nánast stjórnarskrárbundin lög. Árið 2000 tók ESB upp svokallaða Lissabon-stjórnlist (Lisbon strategy) þar sem sett var á dagskrá að gera ESB að „samkeppnishæfasta efnahagskerfi heims" fyrir árið 2020. Sérstakt vígorð var „sveigjanleiki", sem byggðist á þeirri trú að afnám reglna (deregulering) og sveigjanleiki á vinnumarkaði væri lykilatriði í því að gera efnahagskerfið samkeppnishæfara og auka hagvöxt. Svo kemur hagkvæmni stærðarinnar: að gera ESB að risaríki með risarekstur og risamarkað -líkt og fyrirmyndin, Bandaríkin.

Sama þróun heldur áfram. Eftir stækkun ESB í austur er ódýrt vinnuafl flutt inn á vinnumarkað ESB í stórum stíl. Síðastliðið haust lagði Framkvæmdastjórn ESB fram tillögur um „skipulagsumbætur" á vinnumarkaðnum. Þær ganga út á lækkun lágmarkslauna, minna vægi heildarkjarasamninga og sveigjanlegri vinnumarkað. http://eldmessa.blogspot.com/2012_12_01_archive.html  Hefðbundin réttindi launafólks og velferðarkerfið eru rifin niður.

Þetta er frjálshyggjuþróun að bandarískri fyrirmynd. Frjálshyggjan er stríðspólitík auðvaldsins gegn verkafólki. Ein ástæða þess að evrópska stórauðvaldið getur keyrt í gegn frjálshyggju sína er að verkalýðshreyfingin þar þar orðin mjög veik.

Okkur verkalýðssinnum finnst verkalýðshreyfingin veik á Íslandi. En á evrópskan mælikvarða er hún mjög sterk. Á Íslandi er í reynd við lýði skylduaðild launafólks að stéttarfélögum. Í ESB-löndunum hefur hins vegar hlutfall þess launafólks sem er skipulagt og félagsbundið farið dramatískt lækkandi undanfarin 30 ár. Á vinnumarkaði ESB í heild er hlutfallið 23%. Á Spáni og Portúgal er hlutfallið nú um 15% og í Frakklandi er það komið niður í 8%. Þetta líkist orðið mjög Bandaríkjunum. Auk þess sem verkalýðshreyfingin er víðast undir forustu krata sem sjálfir hafa gengið hafa frjálshyggjunni á hönd eins og við þekkjum á Íslandi. 

Svo bætist það við að sjálfskipað herforingjaráð elítunnar - Þríeykið: Framkvæmdastjórnin, Evrópubankinn og AGS - keyrir nú í gegn vægðarlausa niðurskurðarstefnu og víkur öllu lýðræði til hliðar í aðþrengdum löndum Suður-Evrópu. Og meira en það, herforingjaráðið stefnir stöðugt að miklu meiri valdasamþjöppun inna ESB, þótt meirihluti almennings í nánast öllum aðildarríkjum sé því andvígur.

Evrópa kallar sig vöggu bæði lýðræðis og verkalýðshreyfingar en er orðin að sjúkrabeði beggja - líkt og Bandaríkin - þökk sé ESB. Hin sívaxandi ólga í suðurríkjum ESB gefur von um að alþýðan muni senn rísa upp og snúa þessari voluðu þróun við. / ÞH

Svikin sem leiddu til falls vinstri stjórnarinnar

Leiðari Reynis Traustasonar í DV í gær er athyglisverður. Þar fjallar hann um fylgishrun Samfylkingarinnar og reynir að finna skýringar á því. Umfjöllunin er skrifuð af talsverðri samúð og eftirsjá eftir því sem hefði getað orðið en varð ekki, árangur vinstri stjórnarinnar sálugu. Ein þeirra skýringa sem Reynir teflir fram er framkoma fyrrverandi forsætisráðherra í garð hinna svokölluðu villikatta en sumir þeirra eru meðal skrifara á Vinstrivaktinni, meðal annarra undirrituð. En hann bendir einnig á, og ekki síður, að það hafi í raun verið fáránlegt að VG skyldi taka þátt í að sækja um aðild að ESB. Þar lá í raun vandinn, ætlast var til að flokkurinn tæki þátt í að gera það sem aldrei stóð til, að vinna að aðild að sambandi sem byggir á hörðum kapítalískum gildum, þjónkun við stórfyrirtæki með krassandi og gríðarmiklu skrifræðisívafi. Og í þessum mistökum telur Reynir að jarðvegur hafi verið búinn fyrir núverandi ,,grjótharða hægristjórn“. Athyglisverð og ekki óvænt niðurstaða. En hér er brot úr leiðara Reynis:

Svokölluð villikattadeild Vinstri grænna er gott dæmi um þær hyldjúpu sprungur sem urðu í stjórnarsamstarfinu. Jóhanna lýsti því þannig að það væri eins og að ætla að smala köttum að halda Vinstri grænum saman. Í þessu lá einmitt vandi hennar. Góður forsætisráðherra þarf að kunna að smala villiköttum og tryggja að þeir eyðileggi ekki fyrir heildinni. Leiðtoginn þarf að kunna verkstjórn.

Sumpart má segja sem svo að það hafi verið svik við kjósendur VG að flokkurinn skyldi fallast á að sækja um aðild að Evrópusambandinu. Í rauninni er það fáránlegt að flokkur sem var andvígur aðildinni skyldi taka slaginn. Kannski var þetta málið sem bjó til jarðveginn fyrir villikettina og varð þar af leiðandi banabiti ríkisstjórnarflokkanna í þeirri mynd sem áður var. Kannski var það ESB-málið sem breytti draumnum um vinstristjórn í martröð upplausnar og árangursleysis og bjó til jarðveg fyrir grjótharða hægristjórn.

-AB

Enn vex mótspyrnan gegn óþreytandi valdagræðgi ESB

Framsal á fullveldisrétti aðildarríkja til Brussel í mörgum smáum áföngum hefur lengi verið helsta einkenni ESB-samrunans undir forystu Þjóðverja og Frakka. En nú er risin upp mikil mótmælaalda í aðildarríkjunum gegn síauknu framsali valds og valdasamþjöppun í Brussel.

 

S.l. miðvikudag sögðum við frá gagnrýni sem sprottið hefur upp undanfarnar vikur í Þýskalandi vegna vaxandi hörmunga sem skapast hafa í mörgum jaðarríkjum evrusvæðisins, þar sem sums staðar er allt upp í 60% atvinnuleysi meðal ungs fólks á aldrinum 16-24 ára. Í Þýskalandi eru viðbrögðin einkum þau að þörf sé enn meiri samruna aðildarríkjanna á sviði efnahags- og fjármála til bjargar evrunni. Því er þá jafnframt hótað að verði ekki fallist á víðtækari og sórfelldari samruna neyðist Þjóðverjar til að draga sig út af evrusvæðinu og taka aftur upp eigin gjaldmiðil.

 

Í flestum öðrum ríkjum ESB eru þó viðbrögð manna þveröfug við afstöðu Þjóðverja. Andstaðan gegn auknum samruna fer víðast hvar vaxandi. Fyrir einum áratug var talið víst að Bretar, Danir og Svíar tækju upp evru. Nú er mjög lítill stuðningur við það í þessum ríkjum. Í Bretlandi eru jafnvel miklar umræður um að stöðva frekara valdaframsal til Brussel og menn velta því fyrir sér hvernig endurheimta megi nokkuð af þeim fullveldisréttindum sem Bretar hafa þegar látið af hendi. Jafnframt vex þeirri kröfu ásmegin að Bretar segi sig úr ESB.

 

Í seinustu viku gerðust þau tíðindi að Hollande, forseti Frakklands,  lenti í hörðum orðaskiptum fyrir opnum tjöldum við leiðtoga ESB. Aðdragandi deilunnar var sá að framkvæmdastjórn ESB setti fram óskir sínar um þau verkefni á sviði efnahagsmála sem aðildarríkjum bæri að taka sér fyrir hendur, m.a. hvernig haga skyldi fjárlagagerð í aðildarríkjunum. Í þessari samþykkt var nákvæmlega útlistað hvað þjóðþingum aðildarríkjanna bæri að gera á sviði efnahagsmála, m.a. hvað varðar tekjuöflun og útgjöld.

 

Með þessu nýjasta útspili hefur framkvæmdastjórn ESB gengið lengra í afskiptasemi sinni af aðildarríkjunum en nokkru sinni fyrr þótt vissulega hafi leiðtogar ESB lengi verið að færa sig upp á skaftið í þá áttina. Fyrir skömmu lét Barroso, forseti framkvæmdastjórnarinnar, hafa það eftir sér, að þeim aðildarríkjum ESB sem ekki uppfylltu þá skyldu sína að taka upp evru, bæri að gera það upp við sig hvort og hvenær þau létu verða af því. Yfirlýsing Barruso vakti víða mikla hneykslun, ekki síst meðal Svía sem höfnuðu því í þjóðaratkvæði rétt eftir aldamótin að taka upp evru og hafa aldrei verið fjær því að vilja fórna krónu sinni en einmitt nú.

 

Það vakti jafnframt mikla athygli hve illa Hollande Frakklandsforseti brást við afskiptasemi leiðtoga ESB af efnahags- og fjármálastjórn í aðildarríkjunum. Hollande hélt því fram að kommissararnir í Brussel hefðu engan rétt til að gefa aðildarríkjunum fyrirskipanir um hvaða efnahagsumbætur þau ættu að ráðast í. Hollande komst svo að orði í viðtali við AFP fréttastofuna: „Framkvæmdastjórnin hefur engan rétt til að stjórna því sem við gerum!“.

 

Ýmsir hafa orðið til að líkja vegferð ESB við Titanic-slysið. Evrukreppan og sívaxandi atvinnuleysi sem henni fylgir, einkum á útjöðrum evrusvæðisins, er enn einn vitnisburðurinn um að sú kreddukenning sem ESB byggir á, að ein stærð henti öllum, stenst ekki. Sameiginlegur gjaldmiðill þjóða sem búa við mjög ólíkar aðstæður er pólitískt áhugamál manna sem vilja nota gjaldmiðilinn, evruna, til að knýja þjóðirnar til enn frekari samruna. En nú kemur æ betur í ljós að evrukerfið er vanhugsað, efnahagslega séð og á sök á óförum margra ríkja á útjöðrum evrusvæðisins.

 

Framtíð ESB er á huldu. En öllum Íslendingum ætti þó að vera ljóst að í þennan félagsskap eigum við ekkert erindi. Þvert á móti megum við þakka fyrir að búa við eigin mynt þótt hún sé oft óstöðug. Mynt sem hreyfist í rökréttum takti við efnahagsástandið hér heima fyrir þjónar hagsmunum okkar betur en gjaldmiðill sem hreyfist í takti við ástandið í fjarlægum stórríkjum á meginlandinu. – RA

Akademísk sýn á ESB

Þær röksemdir sem mest bar á [í Alþingiskosningunum] voru á annan bóginn Grýluröksemdin – ES er Grýla sem ætlar að stinga litla Íslandi í pokann sinn og éta síðan í rólegheitum – en hins vegar gulrótarröksemdin – við verðum tafarlaust x prósentum ríkari ef við göngum í ES.

(Vésteinn Ólason  prófessor í Fréttablaðinu 1. júní síðastliðnum sbr. hér)

 

Við ríkisstjórnarskipti óttast margir ESB sinnar um sinn stærsta draum og ekki af engu. ESB sinninn Vésteinn heldur áfram og afgreiðir röksemdir ESB andstæðinga sem hlægilegar. Rétt eins og prófessorinn hefur einkaskammstöfun á Evrópusambandinu (ES í stað ESB eða EU sem algengast er erlendis) hefur hann líka sérstakan einkaskilning því sem er að gerast í Evrópu:

ES er bandalag fullvalda ríkja sem eru fús að veita Íslandi inngöngu af því að þeim finnst landið menningarlega, félagslega og landfræðilega eiga heima í þessu bandalagi, ef það kýs að vera þar. Langflestum ríkjum ES er þó áreiðanlega alveg sama hvort Ísland gengur inn eða ekki, mörgum finnst bandalagið þegar of stórt. Þvert á móti því sem margir halda fram hefur ES gert mikið til að hjálpa Grikklandi og öðrum skuldakóngum.  

Síðar í grein sinni tekur prófessorinn fram að ESB andstæðingar færi aldrei fram rök fyrir máli sínu. Nú væri léttur leikur að afgreiða skrif prófessorsins með sömu "akademísku" vinnubrögðunum og hann temur sér sjálfur, - sem fremur hlægileg trúarbrögð. En hér á síðu Vinstri vaktarinnar tíðkast að færð séu rök fyrir skoðunum og því verður viðhaldið.

Það þarf ekki að fletta evrópskum fjölmiðlum lengi til að sjá að fullyrðing prófessorsins um að ESB sé bandalag fullvalda ríkja stenst illa skoðun. Í Evrópu er nú einmitt viðurkennt að ríkin deili fullveldi sínu og umræðan þar snýst um það hversu mikið fullveldisframsalið eigi að vera á næstu misserum og árum.

Ef til vill lifa einhverjir íslenskir prófessorar í þeim heimi að hægt sé að gefa einhverjum fullveldi sitt og halda því samt sjálfur. Fyrir þá sem þekkja til mannkynssögunnar minnir slíkur hálofamígur óþægilega mikið á skólaspeki miðalda sem sérhæfði oftar en ekki í mótsögnum og ruglanda.

En drýgst til skilnings á Evrópusamrunanum er einmitt mannkynssagan og þá verður að litlu sú trú að allt í einu sé komið fram á sjónarsviðið heimsveldi sem hafi enga lyst á að gleypa lítið og auðlindaríkt land norður í höfum. Þvert á móti er það eðli heimsvelda að vilja gleypa og éta, græða, drottna og eiga.

Á dögum Kalda stríðsins áttum við að vísu til trúmenn hér á landi sem lifðu í þeirri blekkingu að þeirra heimsveldi væri gott heimsveldi sem aldrei færi úr þeim jólasveinabúningi að gefa lítilmagnanum og aðstoða fákænar þjóðir við að byggja upp óskaplega mikið góð samfélög.

Gilti þá einu hvort trúmenn þessir sveifluðu Mogga eða Þjóðvilja sem sínu trúarsverði./-b.

Stjórnmálaþátttaka fjármálaeftirlits

Gunnar Rögnvaldsson bloggari uppi í Borgarfirði víkur að pólitísku innleggi fjármálaeftirlitsins en forstjóri þess lét þess nýlega getið að Íslendingar búa við örmynt og óstöðugleika:

 Síðan hvenær á Fjármálaeftirlitið að fást við stjórnmál eða jafnvel pólitíska stefnu? Hvað kemur mynt Lýðveldis Íslendinga Fjármálaeftirlitinu við? Endurskoðendur fást við virki sitt á bak við luktar dyr, stunda þar endurskoðun sína og telja þar þau verðmæti eða töp sem aðrir búa til. Það sama gildir um eftirlit með fjármálastofnunum. 

Gunnar bendir réttilega á að Fjármálaeftirlitið er opinber stofnun og tæpast hlutverk hennar að móta afstöðu þjóðarinnar í peningamálum. Sjálfur bloggarinn skefur ekkert utan af afstöðu sinni til verðtryggingar og hittir eins og fyrri daginn naglann á höfuðið:

Íslenska krónan er ekki "örmynt". Hún er mynt fullvalda ríkis á átjándu stærstu eyju veraldar. Hún er nákvæmlega af þeirri stærð sem hún á að vera. Hvorki of lítil né of stór. Og hún er myntin okkar

Fyrst höfuð Fjármálaeftirlitsins segir að neytendur hafi "hafnað" verðtryggðum lánum, þá hlýtur almenningur í Evrópusambandinu að getað "hafnað" þeirri "stórmynt" sem er að murka lífið úr löndum þeirra. Þetta hlýtur að vera svona einfalt mál, fyrst höfuð Fjármálaeftirlitsins segir það

Það heimskulegasta sem menn geta gert í lágri verðbólgu er að hafna verðtryggðum lánum, því þau tryggja lántakendum alltaf lægstu mögulega vexti. Þá þurfa lánveitendur ekki að sullast niður við þá hálf vonlausu iðju að giska á hvað framtíðin muni bera af áföllum ofan í lánveitingar þeirra; inn í einmitt óráðna framtíðina. Nema að Fjármálaeftirlitið ætli að bjóða landsmönnum upp á lán inn í fortíðina...

 

Sjá nánar hér: http://tilveran-i-esb.blog.is/blog/tilveran-i-esb/entry/1300921/

ESB umsóknin var líkið í farteskinu, segir Jón Bjarnason

Jón Bjarnason gerir upp við fyrrverandi ríkisstjórn í ítarlegum pistli sem birtist í gær á vefsíðu hans, jonbjarnason.blog.is. Um ESB-umsóknina skrifar Jón:

 

„ESB -umsóknin var fullkomið lík í farteski ríkisstjórnarinnar frá fyrsta degi. Fyrst og fremst var ESB umsókn ekki kosningamál vorið 2009 og alls ekki það sem lá brýnast fyrir gagnvart kjósendum eftir hrun . Að gera ESB umsókn að meginmáli ríkisstjórnarinnar var fráleitt, ekki síst þegar ljóst var í upphafi að umsóknin naut ekki meirihlutastuðnings ríkisstjórnarflokkanna. Henni var hnoðað í gegnum þingið sem einskonar þingmannamáli, þó flutt af utanríkisráðherra. ESB- sinnarnir treystu á stuðning þingmanna úr öðrum flokkum.

 

Þá lýstu allmargir þingmenn yfir andstöðu sinni við aðild þótt þeir styddu tillöguna. Sá tvískinnungur lýsti þeim veruleika að viðkomandi þingmenn gerðu sér ekki grein fyrir hvers eðlis umsókn er. Hún er ekki könnunarviðræður heldur umsókn um inngöngu . Sumir halda enn í þennan blekkingaleik sér til friðþægingar. Aðrir þingmenn lýstu því yfir að innan tveggja ára ætti að taka stöðuna og halda þjóðaratkvæðagreiðslu um hvort menn vildu ganga í ESB eða ekki. Ekkert af þessu hefur gengið eftir.“

 

http://jonbjarnason.blog.is

 

Hægri öfgastefna - mesta ógn við lýðræðið nú?

Brusselvaldið og Evrópuelítan vilja gera Evrópu að yfirþjóðlegri efnahagsblokk og risaríki sem getur keppt við Bandaríkin og Kína. Til þess þarf vægðarlausa samþjöppun efnahagslífs og stjórnmála. Til þess þarf útþurrkun landamæra. Til þess er allt efnahagslíf álfunnar sveigt að hagsmunum risaauðhringanna en atvinnullíf sem sniðið hefur verið að staðbundnum samfélögum og þörfum er rifið niður. Til þess er álfunni breytti í kjarna og jaðar, lánadrottna og skuldara. Til þess eru reglur hnattvæðingarinnar leiddar í lög - hjá ESB heita þær „fjórfrelsi".

Þegar kapítalísk kreppa sverfur að og endurreisa þarf gróða auðhringanna er öllu lýðræði vikið til hliðar. Þá tekur skrifræðisleg miðstjórn völdin, hin erópska elíta. Hún er ekki þjóðkjörin, hún er fulltrúi fjölþjóðlegs fjármaálavalds, hún er ópersónuleg, andlitslaus. Fremst í þeim flokki fer „Þríeykið", Framkvæmdastjórn ESB og Evrópski seðlabankinn að viðbættu AGS. Þríeykið setur sig nú ofar bæði þingi og ríkisstjórnum í þeim löndum Evrópu þar sem kreppan kemur harðast niður. Í stuttu máli: þessi auðræðiselíta afnemur þingræðið.

Við lærðum það upp úr 1930 að auðvaldskreppa er lýðræðinu æði háskasamleg. Svar auðvaldsins við innri átökum lýðræðis var þá víða að afnema lýðræðið. Og það er einmitt það sem við sjáum aftur í hinni dýpkandi kreppu okkar daga. En nú sem stendur stafar lýðræðinu í okkar heimshluta MEIRI ÓGN AF UMRÆDDRI AUÐRÆÐISELÍTU en af krúnurökuðum og svartstökkuðum öfgahægrimönnum.

Þetta er veruleikinn. Umræðan er allt annað. Í hinni ríkjandi umræðu er þetta afnám lýðræðis kallað „sparnaðaraðgerðir", „ögunaraðgerðir" „björgunarpakki", „samábyrgð um yfirþjóðlegan vanda" o.s.frv. Umrædd elíta stjórnar nefnilega umræðunni líka, alveg sérstaklega umræðunni um „evrópumálin".

Andstaðan við Evrópusamrunann er mikil, á Íslandi sem annars staðar. Grundvöllur hennar er alla jafna óskir um þjóðlegan sjálfsákvörðunarrétt, oft einhverjar tegundir þjóðernis- og þjóðfrelsishyggju, andstaða við markaðshyggju ESB eða bara óskir um vald nálægt fólkinu. Andstaðan við Evrópusamrunann hefur alltaf verið meiri meðal almennings en hjá samfélagselítunni.

Hinu skal ekki neitað að til eru einnig hægrimenn sem sjá í ESB ný Sovétríki og eitthvað sem þeir kalla sósíalisma, og eru þá oftar en ekki mjög langt til hægri. Evrópskir fasistar og fólk yst til hægri snýst gegn því hvernig kapítalísk hnattvæðing eyðir landamærum í Evrópu - en það hugsar órökrétt og kallar þetta sósíalsima.  

Evrópuelítan grípur þessa síðustu tilhneigingu á lofti og notar hana í stjórnun sinni á „evrópuumræðunni". Það er nefnilega eitt meginviðkvæði Brusselvaldsins í þeirri umræðu að skilgreina alla andstöðu við hinn skrifræðislega Evrópusamruna sem HÆGRI ÖFGASTEFNU. Þetta er ákveðin umræðutækni og ákveðin drottnunartækni um leið. Aðferðin er oftast sú að nota stimpilinn „þjóðernishyggja" á andstöðuna. Í þessari stimpilgjöf er öll þjóðernishyggja lögð að jöfnu, til dæmis er enginn greinarmunur gerður á herraþjóðarhyggju og þjóðfrelsishyggju, á Hitler og Ho Chi Minh.

Endurómur af þessari einkunnagjöf heyrist mjög hér á landi. Árni Þór Sigurðsson, þá þingflokksformaður VG, sagði vefmiðilinn Evrópuvaktina einkennast af„áróðri og árásum hægri öfgamanna undir forystu þeirra Björns Bjarnasonar og Styrmis Gunnarssonar. http://smugan.1984.is/?p=18215 Eftir að Framsóknarflokkurinn hvarf af Evrópubraut Halldórs og Valgerðar hafa Evrópusinnar fundið þénanlegt að kenna flokkinn við þjóðernishyggju. Eiríkur Bergmann, Evrópuprófessor á Bifröst, skrifaði:

„Í allra síðustu tíð hefur Framsóknarflokkurinn svo eilítið farið að daðra við þjóðernisstefnuna. Breytingar á merki flokksins vísar til að mynda í klassísk fasísk minni og áhersla hefur verið á að sýna þjóðleg gildi á fundum flokksins, svo sem glímusýningu undir blaktandi þjóðfánanum."

http://eyjan.pressan.is/frettir/2011/11/09/eirikur-bergmann-visar-asokunum-framsoknarthingmanna-a-bug/

Vigdís Hauksdóttir, sá þingmaður Framsóknarflokksins sem mest hefur látið til sín taka í andstöðu við ESB-umsókn Íslands, er lögð í einelti sem kunnugt er. Stimplarnir eru eins og við er að búast úr þessari átt, „þjóðernissinni og afturhaldspíka" er hún kölluð af manni sem notar skáldanafnið „Eirikur Magnússon". Taktu það ekki nærri þér, Vigdís, þessir stimplar eru bara endurómur þeirra tóna sem gefnir eru í Brussel.

ÞH