Hve lengi verður reynt að þröngva þjóð í ESB sem vill ekki þangað inn?

Allar kannanir seinustu fimm árin sýna að þjóðin vill ekki ganga í ESB. Það er fráleitt að sóa hundruðum milljóna af skattfé almennings til að gera mörg þúsund síðna samning við aðildarríki ESB þegar augljóst er að hvorki ríkisstjórn, þing né þjóð vill ganga þar inn.

 

ESB-sinnar reyna nú í örvæntingu sinni að koma í veg fyrir, að aðildarumsóknin að ESB verði dregin til baka, og í því skyni heimta þeir þjóðaratkvæði um afstöðu landsmanna til ESB-aðildar. Þjóðin var virt að vettugi og ekki spurð hvort sækja ætti um aðild að ESB. Þá ákvörðun tóku nokkrir stjórnmálamenn sem smygluðu málinu gegnum Alþingi á fölskum forsendum og sumir hverjir þvert á gefin loforð. Því er eðlilegast að Alþingi afturkalli umsóknina. En jafnframt er að því stefnt að efna til þjóðaratkvæðis ef áform yrðu uppi hjá stjórnvöldum að sækja á ný um aðild.

 

Að sjálfsögðu verður þá spurningin að vera skýr og afdráttarlaus. Þjóðin yrði þá spurð hvort hún vilji að stefnt verði að aðild. En þetta mega ESB-sinnar ekki heyra nefnt. Þeir heimta að spurningin í atkvæðagreiðslunni verði nógu loðin og ómarkviss, til þess að þeir geti sjálfir gert sér von um um að svarið verði þeim hagstætt.

 

Þessi viðhorf komu einmitt fram hjá Ólafi Þ. Stephensen, ritstjóra Fréttablaðsins, í leiðara blaðsins 17. mars s.l. undir fyrirsögninni „Hvaða spurning er á dagskrá?“ Þar hamast ritstjórinn við að sannfæra lesandann um að í hugsanlegu þjóðaratkvæði verði spurningin að snúast um það „hvort aðildarviðræðum skuli haldið áfram“. Hann veit sem er að hugtakið „viðræður“ er í eðli sínu afar jákvætt og vonast til að ýmsir sem lítt hafa velt þessum málum fyrir sér hugsi sem svo að varla geti það skaðað, að leiðtogar þjóðarinnar „ræði við“ leiðtoga hins evrópska stórveldis. Ólafur veit sem er að sé spurt á þennan veg er það fræðilegur möguleiki að kreista mætti út úr þjóðinni jákvætt svar þar eð sá hópur er nokkuð fjölmennur sem bæði er andvígur inngöngu í ESB en hefur um leið löngun til að „kíkja í pakkann“ fyrir forvitnissakir.

 

Hitt er aftur á móti löngu ljóst að mikill meiri hluti þjóðarinnar vill ekki ganga í ESB og það hafa allar kannanir sýnt árum saman. Því kemur það engum á óvart að í fyrrnefndum pistli skuli ritstjóri Fréttablaðsins, sem er einn ákafasti ESB-sinni landsins, ávíta formann Sjálfstæðisflokksins fyrir að vilja ekki orða spurninguna í hugsanlegu þjóðaratkvæði með þeim loðna og leiðandi hætti sem ESB-sinnar eru að heimta.

 

Hvarvetna þar sem ríki hafa sótt um aðild að ESB hafa kannanir á viðhorfi fólks snúist um kosti þess og ókosti að ganga í ESB, þ.e. hvort viðkomandi vill að þjóð hans gangi í ESB. Líklega hefur það hvergi áður gerst í sögu Evrópusamrunans að skoðanakannanir séu stöðugt látnar snúast um það, hvort rétt sé „að kíkja í pakkann“ og það sem allra lengst, þótt augljóslega sé harla lítill raunverulegur áhugi á því meðal þings og þjóðar að ganga inn.

 

Nú er það svo að fyrri ríkisstjórn ákvað að gert yrði hlé á viðræðum við ESB um áramótin 2012/13. Ástæðan var sú að bæði utanríkisráðherra fyrir hönd Samfylkingarinnar og stækkunarstjóri ESB töldu óráðlegt að ESB sýndi Íslendingum á spil sín skömmu fyrir kosningar 2013. Í kosningunum náðu svo þeir flokkar meirihluta sem báðir byggðu á samþykktum landsfunda sinna þar sem gert var ráð fyrir að aðildarviðræðum yrði hætt og þær ekki teknir upp á ný nema að undangengnu þjóðaratkvæði. Aðildarsinnar hafa óspart reynt að rangtúlka þessar samþykktir á þann veg að flokkarnir hafi heitið að efna til þjóðaratkvæðis um áframhaldandi viðræður. Það er augljós rangtúlkun. Bæði í samþykktum landsfunda flokkanna og í þingsályktunartillögu ríkisstjórnarinnar var því einungis heitið að efna til þjóðaratkvæðis, EF þing og ríkisstjórn hefðu uppi áform um að hefja viðræður á ný.

 

Jafnframt bætist það við, að þrátt fyrir mikinn áhuga leiðtoga ESB á því að fá Ísland inn í ESB eru þeir mjög frábitnir því að semja um aðild, ef viðkomandi ríkisstjórn, þing og þjóð eru andvíg því að ganga inn. Ástæðan er einfaldlega sú að það er ávallt mikill álitshnekkir fyrir ESB þegar aðildarsamningur er felldur í þjóðaratkvæði. Þeir telja það lítillækkandi fyrir ESB að verða fyrir þess háttar höfnun. Sá blekkingaleikur og málþóf sem uppi hefur verið á Alþingi seinustu mánuðina undir forystu Árna Páls og Guðmundar Steingrímssonar er því augljóslega engum til gagns og verður til þess eins að tefja fyrir afgreiðslu raunverulegra nauðsynjamála á Alþingi. - RA

 

Athugasemdir

[Guðbjörg Snót Jónsdóttir (IP-tala skráð) 25.3.2014 kl. 10:44]

Satt segirðu. Þetta er ekki aðeins orðið hneyksli heldur mjög furðuleg staða á þessu máli öllu. Satt að segja hélt ég nú, að þjóðin hefði svarað þessu fyrir sig í síðustu Alþingiskosningum, en það virðist ekkert vera tekið mark á þeirri útkomu, heldur einhverjum skoðanakönnunum, sem ekkert er að marka, enda vitum við nú bæði, að það er hægt að gera skoðanakannanir og láta þær falla þeim í vil, sem panta þær. Þess vegna tek ég yfirleitt ekki mark á skoðanakönnunum og set alltaf spurningarmerki við þær. Það má líka minna á orð Ingibjargar Sólrúnar, þegar hún sagði, að skoðanakannanir væru ekki kosningar. Þetta upphlaup stjórnarandstöðunnar á Alþingi er líka hneyksli og til háborinnar skammar. Ég held, að ráð væri fyrir ríkisstjórnina að taka af skarið og slíta viðræðunum við ESB í eigin nafni og það undir eins, ef þetta næst ekki fram á Alþingi, eins og einhver benti á um daginn. Þetta getur ekki gengið svona mikið lengur.

[Elle_, 25.3.2014 kl. 15:19]

Alveg er það merkilegt hvað stór hluti þeirra sem vilja inn í Brusseldýrðina eru óheiðarlegir.  Benediktar, Eiríkar, Ólafar, Jóhönnur, Jónar Baldvinar, Þorsteinar, Össurar, - getur þetta fólk bara alls ekki sagt hlutina eins og þeir eru?  Verða þeir að blekkja og skálda í allar eyður? 

Þeim er kannski viss vorkunn í hvað eyðurnar eru stórbrotnar og víðáttumiklar? 

[Bjarni Jónsson, 25.3.2014 kl. 20:56]

Það er hverju orði sannara, sem hér að ofan stendur.  Þetta umsóknarmál að ESB hefur frá upphafi einkennzt af hálfkveðnum vísum, beinum blekkingum og þokulegri tjáningu.  Dæmi er orðið "viðræður", sem er algerlega röng orðnotkun í þessu sambandi og kemur ekki til mála að nota í þessu sambandi.  Ef á að spyrja þjóðina beint, verður spurningin að vera heiðarleg.  Á grundvelli núverandi upplýsinga, yrði hún að vera eitthvað í þessum dúr:

"Vilt þú, að Íslendingar afsali sér fullveldi sínu yfir auðlindum Íslands til lands og sjávar, eins og nauðsynlegt kann að verða til að leiða aðlögun stjórnkerfis landsins til lykta" ?

Rugludallar eiga ekki lengur að fá tækifæri til að draga dár að þjóðinni, villa um fyrir henni og blekkja á alla lund.  Þess vegna eiga stjórnarflokkarnir að vinda bráðan bug að því að fullnusta stefnuskrár sínar, en láta ekki þruglið um þjóðaratkvæði um að halda einhverju áfram, sem er löngu stöðvað af mótaðilanum, villa sér lengur sýn.

Með góðri kveðju /

[Elle_, 25.3.2014 kl. 23:58]

Orðið samningaviðræður er fáránlegt í sambandinu fullveldisframsal til erlends valds.  Rugludallar ættu alls ekki að fá að hafa neitt lengur um málið að segja, komið nóg.  Ríkisstjórnin á að halda sínu striki og loka þessari ólögmætu umsókn eins og hverju öðru ofbeldi og glæp gegn fullveldinu. 

[Elle_, 26.3.2014 kl. 17:48]

Kannski er ljótt að nota orðið rugludallur?  Hvað kallast þeir sem ganga um og blekkja og brengla og beinlínis ljúga?  Og fara með rugl? 

[Bjarni Jónsson, 26.3.2014 kl. 19:58]

Rugludallur er sá, sem fer með fleipur.  Fleipur er það, sem stangast á við staðreyndir.  Að halda því fram, að unnt sé að taka upp þráðinn í aðlögunarferlinu, þar sem Össur og Þorsteinn létu hann falla, er algerlega í blóra við þá staðreynd, að stækkunarteymi ESB stöðvaði inngönguferlið, af því að það sætti sig ekki við skilyrði Alþingis í landbúnaðar- og sjávarútvegsmálum.  Aðildarsinnum er reyndar alveg sama, þótt þessi skilyrði verði felld niður, en það verður alveg áreiðanlega ekkert af því á þessu kjörtímabili, og þess vegna er þjóðaratkvæði um framhald eða ekki alveg út í hött.