Fullveldi og yfirráð auðlinda

Nú á öðrum í Æ-seif ætlar Vinstri vaktin að hvíla landsmenn á umræðu um það stóra mál - svona í einn dag - en við beinum sjónum að þeirri hættu sem yfirráðum okkar yfir auðlindum stafar af flausturslegri stjórnarskrárvinnu.

Óðinn Sigþórsson bóndi í Einarsnesi og formaður Landsambands veiðifélaga skrifar um málið í gær og segir þar m.a.:

Í greininni segir m.a.:

Það er umhugsunarefni að veigamesta breytingin í hinu nýja frumvarpi til stjórnlaga skuli vera nánast órædd í þjóðfélaginu. Um er að ræða heimildina í 111. gr. til að framselja megi fullveldi þjóðarinnar. Í þjóðaratkvæðagreiðslunni, nú í haust, láðist af einhverjum óskiljanlegum ástæðum að spyrja eða ræða þetta stærsta mál, í tillögu stjórnlagaráðs, við þjóðina. Í greinargerð með tillögu stjórnlagaráðs er ekki mikið kjöt á beinunum þegar fjallað er um hversu víðtæk þessi framsalsheimild stjórnarskrártillögunnar er. Það er engin tilviljun að framkvæmdastjórn Evrópusambandsins fagnaði fréttum af endurskoðun stjórnarskrárinnar, enda aðild Íslands að þeirri samkundu óhugsandi, án þess að umsóknarlandið heimili ríflegt framsal á fullveldi í stjórnarskrá.

Mikilvægt er að horft sé til auðlinda landsins þegar rætt er um hversu langt megi ganga í framsali fullveldis á grundvelli fyrirliggjandi frumvarps. Í 34. gr. frumvarpsins er kveðið á um að auðlindir verði þjóðareign. Almennt mætti skilja að með slíku orðalagi væri fullveldisréttur þjóðarinnar tryggður yfir auðlindum Íslands. Svo er þó alls ekki. Það er mat þeirra fræðimanna sem skoðað hafa samhengi þessa að allt tal um þjóðareign sé vita gagnslaust til verndar fullveldis yfir auðlindum í stjórnarskrá. Ef setja eigi skorður við framsali fullveldisréttar yfir auðlindum verði að kveða á um slíkt með skýrum orðum í texta frumvarpsgreinarinnar. Minna dugar ekki.

Það er umhugsunarefni hvort Vinstri grænir, sem í tali hafa viljað standa vörð auðlindir landsins, láti það yfir sig ganga að veita heimildir í stjórnarskrá til að grafa megi undan yfirráðum okkar yfir sjávarauðlindinni. Makríldeilan ætti að vera næg áminning um að stíga varlega til jarðar í þeim efnum.

Grein Óðins í heild sinni má lesa hér: http://vinstrivaktin.blog.is/blog/vinstrivaktin/entry/1279792

 

Athugasemdir

[Jón Steinar Ragnarsson, 30.1.2013 kl. 00:02]

Fyrir mér er þetta afa gagnsætt plott. Hugtakið Þjóðareign þýðir einfaldlega ráðstöfunarvald þingsmins yfir auðlindum þjóðarinnar, þar sem þeim ber ekki einu sinni skylda til að bera það undir þjóðina. Framsal fullveldis felst meðal annars í að ráðstafa þessum "eignum" beint eða í skiptum til annarra þjóða eða erlendra stofnanna. Þessir þættir snúast því um einn og sama hlutinn.

Án þessa valds og ráðstöfunnarréttar getum við ekki gengið í sambandið, svo það leiðir af sjálfu sér að þetta er ætlunin.

[Ásmundur (IP-tala skráð) 30.1.2013 kl. 10:25]

Öll ESB-ríkin teljast til fullvalda ríkja sem meðal annars kemur fram í því að þær hafa eignarhald og yfirráð yfir auðlindum sínum.

Ákvæði í stjórnarskrá um að náttúruauðlindir skuli vera þjóðareign kemur að sjálfsögðu í veg fyrir að þær séu seldar því að þá væru þær ekki lengur þjóðareign.

Ef þjóðin vill ganga í ESB en núverandi stjórnarskrá heimilar það ekki, þá verður að sjálfsögðu stjórnarskránni breytt.

Fiskistofnar fara úr einni lögsögun í aðra. Þess vegna þurfa að vera ákvæði um hvernig veiðiheimildum er skipt. Lausnin er reglan um hlutfallslegan stöðugleika sem byggir á sögulegri reynslu.

Þar sem um 70% aflaverðmætis Íslendinga eru úr staðbundnum stofnum á reglan um hlutfallslegan stöðugleika tæpast við. Þetta er okkar auðlind.

Það skiptir þó ekki máli. Eins og oft hefur komið fram munu Íslendingar hvort sem er einoka veiðar í íslenskri landhelgi, þótt til ESB-aðildar komi, skv reglunni um hlutfallslegan stöðugleika.

[Ásmundur (IP-tala skráð) 30.1.2013 kl. 18:17]

Þó að Icesave og ESB umsóknin séu algjörlega óskyld mál má til sanns vegar færa að Icesave-vitleysan sé skilgetið afkvæmi ESB-umsóknarinnar.

Icesave varð smámál eftir að ljóst varð að þrotabú Landsbankans myndi greiða höfuðstólinn og við myndum aðeins greiða vexti ef um semdist.

Icesave-vitleysan varð hins vegar að þvílíkum óskapnaði að annað eins hefur varla þekkst. Þetta var slæmur vitnisburður um íslenska þjóð.

Skyldleikinn við ESB-umsóknina kemur þannig til að það tókst að telja öllum fábjánunum, sem eru á móti ESB vegna þess að Davíð sagði þeim beint eða óbeint að vera það, trú um að Icesave væri ESB.

Þannig byrjaði boltinn að snúast og enn er ekkert lát á, þrátt fyrir að málinu sé lokið með fullnaðarsigri Íslands.

Með því að hafna Icesave-samningnum var tekin gífurleg áhætta, margfalt meiri áhætta en ef hann hefði verið samþykktur. Færustu sérfræðingar bentu á þessa áhættu en þeir sem höfnuðu Icesave hlustuðu ekki. 

Það má líkja Icesave við einstakling sem hefur tapað miklum fjármunum en kemst þó vel af. Hann ákveður að freista þess að ná fénu aftur með því að veðja aleigunni í spilavíti.

Þó að hann verði svo heppinn að vinna féð tilbaka var það galin hugmynd að taka þessa áhættu.

Allar kröfur um að ríkisstjórnin eða einstakir ráðherrar segi af sér vegna Icesave eru því fráleitar. Ég held reyndar að það sé nokkuð ljóst að við höfum ekkert grætt á að hafna Icesave.

Kostnaðurinn af að seinka úrlausn málsins hefur örugglega verið mikill enda lækkaði lánshæfismatið niður í ruslflokk þegar ÓRG ákvað fyrri þjóðaratkvæðagreiðsluna.

Matið hækkaði ekki aftur fyrr en eftir seinni þjóðaratkvæðagreiðsluna þegar Steingrímur fór á fund matsfyrirtækjanna og benti þeim á að Icesave-höfuðstóllinn yrði greiddur úr þrotabúi Landsbankans.

Hætt er við að kostnaður vegna tafa á úrlausn Icesave hafi verið mun meiri en þeir fáeinu tugir milljarða sem Buchheit-samningurinn hefði kostað okkur.

[Ásmundur (IP-tala skráð) 30.1.2013 kl. 18:55]

#3 er svar við Icesave vitleysan var skilgetið afkvæmi ESB.