Að vona það besta og búa sig undir það versta

Steingrímur J. Sigfússon sagði svolítið ávítandi um daginn eitthvað á þá leið að hann vonaði nú að það færi vel í efnahagsmálum í Evrópu á næstunni, annars yrði það til bölvunar fyrir Ísland vegna viðskiptatengsla. Í orðunum lá að einhverjir aðrir, til dæmis ESB-andstæðingar, vonuðu að illa færi. Þarna er smá misskilningur á ferðinni og Steingrímur sannarlega ekki sá eini sem hefur orðið fyrir barðinu á honum. Ég held að engin vel meinandi og skynsöm manneskja óski annars en að efnahagsmál í Evrópu skáni til muna. Það er hins vegar jafn brýnt að fylgjast vel með og búa sig undir að farið getur á hvaða veg sem er. Og það eru ekki ESB-sinnar eða ESB-andstæðingar á Íslandi sem ráða þeirri för, heldur valdamiklir stjórnmálamenn og embættismenn innan ESB. Það að benda á hvað er óskynsamlega gert merkir ekki að maður valdi því, síður en svo.

Var það ekki einmitt andvaraleysi gagnvart misvitrum mönnum og ákveðin afneitun sem leiddi til þess að hrunið hér á Íslandi varð jafn alvarlegt og raun bar vitni? Er ekki sárgrætilegt ef við erum mögulega að horfa upp á rangar ákvarðanir og alvarlegt ástand á enn stærri skala án þess að hafa andvara á okkur.

Okkur getur greint á um hugmyndafræðilegar ástæður þess að ganga inn í ESB eða standa utan þess. En eins og staðan núna stefnir nánast í þjóðarsátt um að halda sig utan Evrópusambandsins meðan allt leikur þar á reiðiskjálfi og ekki sér fyrir endann á þróuninni. Við getum engu að síður óskað þess að efnahagsmálum um allan heim verði stýrt af skynsemi og með hag almennings að leiðarljósi, en það síðarnefnda gleymist oft í kapítalískum lausnum.

Verst er að heyra ráðamenn láta sem ekkert sé að gerast í Evrópu, eins og fram kom í pistli gærdagsins. Sú var tíðin að menn báðu þess lengstra orða að þáverandi utanríkisráðherra, Jón Baldvin Hannibalsson, fengi einstaklingsaðild að ESB, svo hann léti landið okkar í friði, ef til vill er mál til komið að óska þessa Össuri til handa. 

Athugasemdir

[Hilmar (IP-tala skráð) 2.8.2012 kl. 00:19]

Hörmungar evrusvæðisins hafa nú þegar umtalsverð áhrif á efnahagslíf heimsins, ábyrgar fyrir samdrætti hnattrænt, og allir meðalgreindir menn hafa áhyggjur af framtíðinni.

Ekkert af þeim ríkjum evrusvæðisins sem lent hafa í gjaldþrotum, hafa fengið úrbót sinna mála.

AGS tilkynnti á Írlandi fyrir rúmri viku, að Írar þyrftu aðra björgun á næsta ári. Lánalínur vegna fyrri björgunar verða uppurnar eftir u.þ.b. ár, og hallinn á ríkisrekstrinum er 10%, sem þýðir að landið er ekki sjálfbært og verður það ekki næstu ár. Sama á við um Portúgal og Grikkland.

Ítalir eru að reyna að fá Spánverja til að sækja um neyðaraðstoð, svo hægt verði að þrýsta á um stórkostlega stækkun á björgunarsjóði evruríkja, einfaldlega vegna þess að Ítalía er næst í röðinni, og þarf fljótlega aðstoð.

Hvernig menn ætla svo að vinna sig út úr vandanum, með enn hærri skuldir, þyngri skuldabyrði, meiri samdrætti, meira atvinnuleysi og lægri skatttekjum er þó flestum hulin ráðgáta.

Evrópskir bankar eru meira og minna gjaldþrota, og ófærir um að sinna hlutverki sínu. Í þá er dælt fjármunum, bara til að halda þeim á floti. Þeir verða ekki leiðandi afl út úr kreppu, það er víst.

Það er enginn sem segir mér að Össur og Steingrímur viti þetta ekki.

Það segir mér svo hugur, að þeir vilji forðast þá pólitísku niðurlægingu, að viðurkenna að ESB beiðnin var hroðalegt glappaskot. Þeir vilja frekar bjarga andlitinu, en að verða þjóðinni að gagni. Með öðrum orðum, þetta eru ábyrgðarlausir einstaklingar, og eru íslensku þjóðfélagi hættulegir.

Sama gildir um evruelítuna. Lausnirnar eru þarna úti, eins og fjöldi hagfræðinga og stjórnmálamanna hafa bent á. Björgun evrusvæðisins eins og ráðandi öfl boða á hverjum neyðarfundinum á fætur öðrum, er í raun björgun elítu-andlitsins.

Hégóminn er skynseminni yfirsterkari.